07 februari 2017 - Akureyri - Egilsstadir



--> Overige foto's en/of video's volgen later <--

Hotel Kea geeft een fantastisch ontbijt en daardoor vertrekken we opnieuw pas na 10u. Veel te laat eigenlijk, vooral omdat het een schitterende morgen is, met een prachtige zonsopgang.

Als we Akureyri verlaten, en het fjord oversteken, zien we het stadje van aan de overkant nog heel mooi liggen.


Eerste stop voor vandaag is de Godafoss, of Waterval van de Goden.

We rijden eerst naar de westelijke oever en merkwaardig genoeg staan er nu heel wat meer auto's op de parking dan vorig jaar in april, niettegenstaande het nu dus putje winter is.
En dat het putje winter is, merken we al direct als we uitstappen: het is hier gewoon één grote ijspiste. We kunnen ons nauwelijks op de been houden en vervloeken onszelf omdat we onze spikes niet meegebracht hebben. Die kochten we destijds om winterhikes te doen in het Zuidwesten van de VS en hadden er nooit aan gedacht om die mee te brengen naar hét land bij uitstek als het om ijs gaat...

Bijna op handen en voeten schuiven we naar een uitzichtpunt, maar eens daar aangekomen kunnen we nauwelijks iets zien van de machtige watervallen. Enerzijds omdat de zon op dit uur van de dag en in deze periode van het jaar veel te laag staat en de watervallen dan ook helemaal in de schaduw liggen. En anderzijds omdat er enorm veel stuifwater is. Ook dit is trouwens één van de redenen dat het er overal zo ontzettend glad is.








We besluiten dan ook na korte tijd om naar de oostelijke oever te rijden. Daar zullen we alvast geen last hebben van opstuivend water.

Daar moet men echter een stukje verder stappen om tot bij de watervallen te komen. En waar we vorig jaar, niettegenstaande de grote hoeveelheden sneeuw, vrij vlot over het verharde pad naar het uitzichtpunt konden stappen, is ook dit nu een heikele onderneming. Ook hier immers één grote ijspiste. Zodra het pad ook maar iets verandert in hellingsgraad, schuiven we langs alle kanten weg. Na heel wat stunt- en vliegwerk komen we uiteindelijk bij een uitzichtpunt, waar we toch nog wat foto's kunnen maken.



Wie heel wat meer én mooiere foto's + video's wil zien van deze machtige watervallen, kan terecht op onze blog van 2 april 2016

Hierna rijden we naar Lake Myvatn, waar we vorig jaar getuige waren van de opnames voor Fast & Furious 8 (zie zelfde blogpagina).
Het is hier bijzonder mooi en we rijden het volledige meer rond. Dit jaar echter geen speciale stops, die hebben we vorig jaar al gedaan.



We stoppen wel even kort bij de geothermische baden Jarðböðin, een heel wat rustiger alternatief voor de Blue Lagoon bij Reykjavik.



En ook bij één van de grootste solfatare velden van IJsland, dit van Hverir/Namaskard/Námafjall.
Hverir wordt in de volksmond vaak Námaskard genoemd. Het maakt deel uit van het Krafla-gebied en bevat heel wat modderpoelen en zwavelbronnen.
Hier heersen op een diepte van maar liefst 1000 meter, temperaturen van 200 graden Celsius.
Men ziet er overal de stoom uit de grond komen. Dit gaat met een gierend en fluitend geluid. Het is een van de mooiste solfatarenveld van IJsland.
Van vorig jaar echter weten we nog dat de grond daarrond een bijzonder modderige, kleverige bedoening is. Een soort klei die amper nog uit de schoenen te krijgen is.
We besluiten dan ook wijselijk om deze keer gewoon enkele foto's van op afstand te nemen.







Vorig jaar april was de aanrijroute naar het Vitti-meer nog niet sneeuwvrij gemaakt. Dit jaar is dit wel het geval en we rijden er dan ook naartoe. We willen wel eens dat mooie gekleurde meertje zien. Mooi winterlandschap.





Zo zou het er moeten uitzien...


Maar dit kregen wij te zien...



Hier is het inmiddels echt stormachtig geworden en gewoon de korte helling van parking tot de rand van het meer overbruggen lukt bijna niet. We krijgen totaal geen grip op het ijs en het pad stijgt dan ook nog een beetje.
Dit zorgt echter wel voor hilarische toestanden, vooral op de weg terug naar beneden.
De laatste meters glijd ik gewoon naar beneden, naar de auto toe. Ik doe nog snel van op afstand de koffer open in de hoop om mij daar te kunnen aan vastnemen, maar ik kom zo'n meter naast de auto terecht. Ik kan gewoon niet bijsturen omwille van de gladheid.
Na heel wat strompelen en glijden kan ik eindelijk de auto vastnemen en mij dichterbij trekken.
En dan komt Leen "afgevlogen"......



Zonder spijkerbanden kwamen we hier nooit meer weg van die parking, gewoon onmogelijk. Gelukkig zijn die in de winterperiode verplicht in IJsland.
En die zouden we ook bijzonder goed kunnen gebruiken op weg naar onze volgende stop, de Dettifoss en Selfoss watervallen. De Dettifoss is, wat waterverplaatsing betreft, de krachtigste waterval van Europa.

Vorig jaar werd de 21 km lange aanrijroute net vóór ons sneeuwvrij gemaakt. Nu ligt er geen sneeuw op de weg, maar iets dat veel erger/gevaarlijker is, namelijk een dikke, keiharde ijslaag, over de volledige breedte én lengte van de weg. En dit 21 km lang... x 2....


Slechts heel zelden slippen we een beetje, ook al dankzij de spijkerbanden, maar het is toch geen pretje om zo 42 km te rijden.
Als we onderweg eens uitstappen om foto's te maken van het prachtige ijslandschap, is het des te merkwaardiger hoe we hier kunnen rijden: we glijden zelfs gewoon, zonder iets te doen, naar de kant van de weg die het laagst ligt.





Dat is ook niet direct geruststellend om helemaal tot het eind te rijden.
We doen het echter toch, en dat zou vergeefse moeite blijken. Daar waar we vorig jaar immers het 800 m lange pad dienden te overwinnen in een echte sneeuwstorm en soms kniediep in de sneeuw zakkend, is het ook hier nu weer opnieuw niets anders dan ijs, ijs, ijs...
No way dat we lijf en leden gaan riskeren om 2x800m te kruipen/strompelen om de 2 watervallen te zien die we vorig jaar ook al zagen. Leen was er vorig jaar dan wel niet bij, maar ze is wat blij dat we besluiten om rechtsomkeer te maken. Hierbij kunnen we amper de halve meter hoogteverschil overbruggen tussen parking en auto. Alleen dit al dient op handen en voeten te gebeuren. Ai ai ai, met onze spikes waren we hier zo maar over gevlogen...



We rijden nu ineens door naar onze eindbestemming en dat is voortdurend door een schitterend landschap, met de zon weerkaatsend op het ijs en/of sneeuw.






En zo ziet een fotosessie er uit in het stormachtige IJsland...



Het is toch al 18u als we aankomen bij ons hotel. We krijgen een upgrade naar een superior room met lake view. Een welgekomen verrassing na een toch wel bijzonder avontuurlijke dag waarbij we heel wat afgelachen hebben.

Voor het avondeten gaan we te voet naar Egilsstadir en om 21u zijn we terug in de kamer.
Wellicht opnieuw geen noorderlicht. Het is wel volledig helder, maar ook zo goed als volle maan, en dat is geen goede situatie voor de aurora borealis.

Enkele minuten geleden kregen we van onze autoverhuurmaatschappij volgende mail:
"Tomorrow, Wednesday, we have a severe storm coming in with hurricane force wind gusts up to 50 m/s (180 km/hr) in western Iceland! We wanted to ask you to print out and hang this alert up for your clients and guests to see. Also to inform them about the dangers that follow travelling in these conditions. We highly recommend against any travels during this time especially along Hafnarfjall!"

Wij zijn nu wel aan de oostkust, maar 2 dagen geleden sliepen we nog in...Hafnarfjall. En morgen rijden we ook opnieuw naar het zuidwesten. Hopelijk geen al te grote problemen dus...


Het weer: afwisselend zon en opklaringen

Overnachting in Lake Hotel Egilsstadir

Aantal gereden km:  335

Geen opmerkingen:

Een reactie posten